28.07.2009 - podróży dzień 10. kierunek - wybrzeże. port. a jak port i wybrzeże, to wiadomo - Marsylia. w poniedziałkowe południe koszmarnie zapchana. wszyscy jeżdżą jak chcą, nikt się nie trzyma pasów, wolna amerykanka i miliony skuterów między autami. parkingi drogie jak pies. ale cóż, w takim mieście, o którym krążą w przewodnikach i opisach legendy, nie chcemy zostawiać autka gdzie popadnie.
krążymy przez chwilę, przed oczami pojawiają się różne obrazki, na przykład takie:
całkiem przypadkiem okazuje się, że zaparkowaliśmy tuż przy porcie.
korzystając z okazji portu udajemy się na If, wyspę, która kiedyś była więzieniem. i Hrabia Monte Christo tam więziony był. postać jak wiadomo - fikcyjna, ale wszystko nawiązuje, cóż, taka już uroda ściśle turystycznych miejsc. po drodze - ciekawe widoczki:
stateczek zasuwa, jestem cała w soli, włosy potargane wiatrem. twierdzę - więzienie widać z daleka:
a przy kamiennym molo - nieopisane kolory morza:
więzienie oblegane przez tłumy. spotykamy krajanów, ale chyba nie bardzo mamy ochotę na zawieranie znajomości - wnioskując z ich rozmowy interesują się głównie opalaniem i tym, gdzie pójdą wieczorem na imprezę. oraz gdzie popłyną jutro na plażę. dla nas to jakby sprawy drugo, może nawet trzeciorzędne.
ze stateczka w drodze powrotnej oglądam sobie port od strony morza, z widokiem na miasto:
wysiadamy i idziemy sobie połazić. trochę pod górę, jeszcze dalej pod górę. po drodze - śmieszny hotel - niby pełen ekskluzif, ale w takim położeniu, że basen staje się trochę jak z Big Brothera - z położonej powyżej ulicy można sobie wszystko oglądać. strasznie niekomfortowo wg mnie. no i dzielnica - niby w samym centrum, ale taka typowa portowa, brudna i dość brzydka.
trafiamy w końcu na kościół - opactwo Św. Wiktora - ogromne, surowe, z wysokimi wieżami.
co niespotykane - mają ulotki po polsku!!!, a po drugie - krypty. re-we-lac-ja. zawsze się lubowałam w tego typu miejscach, stare, tajemnicze, lekko śmierdzące wilgocią. i takie tam zabytki, z początków naszej ery. niczym nie zabezpieczone, przez nikogo nie pilnowane. kto by się tam przejmował rzeźbionymi kawałkami marmuru, nie?
trochę miałam dziwne wrażenie, bo kiedyś czytałam taką książkę, "klątwy, mikroby i uczeni". i tam było o zabójczych grzybach z krypt i grobowców. a tu grzybka było pod dostatkiem, szczególnie na podłogach. trochę ble. ale cóż, ciekawość silniejsza, więc wlazłam, gdzie się tylko dało wleźć.
i oczywiście pomacałam, co się dało pomacać. takie mam zboczenie, że mnie ciągnie do miziania starych kawałków muru, rzeźb...
(tego pyszczka nie dotykałam, trochę jednak ten grzybek mnie wystraszył)
o, a tu jeszcze taka migawka portowego podwórka...
Marsylia - na pewno niedostatecznie jeszcze przeeksplorowana. na pewno miejsce, do którego trzeba wrócić, choćby po to, żeby zjeść tę ich słynna zupę rybną z wkładką - bouillabaise. bo niestety tym razem zabrakło czasu, a i budżet zaczynał się intensywnie napinać.
a przy kamiennym molo - nieopisane kolory morza:
więzienie oblegane przez tłumy. spotykamy krajanów, ale chyba nie bardzo mamy ochotę na zawieranie znajomości - wnioskując z ich rozmowy interesują się głównie opalaniem i tym, gdzie pójdą wieczorem na imprezę. oraz gdzie popłyną jutro na plażę. dla nas to jakby sprawy drugo, może nawet trzeciorzędne.ze stateczka w drodze powrotnej oglądam sobie port od strony morza, z widokiem na miasto:
wysiadamy i idziemy sobie połazić. trochę pod górę, jeszcze dalej pod górę. po drodze - śmieszny hotel - niby pełen ekskluzif, ale w takim położeniu, że basen staje się trochę jak z Big Brothera - z położonej powyżej ulicy można sobie wszystko oglądać. strasznie niekomfortowo wg mnie. no i dzielnica - niby w samym centrum, ale taka typowa portowa, brudna i dość brzydka.trafiamy w końcu na kościół - opactwo Św. Wiktora - ogromne, surowe, z wysokimi wieżami.
co niespotykane - mają ulotki po polsku!!!, a po drugie - krypty. re-we-lac-ja. zawsze się lubowałam w tego typu miejscach, stare, tajemnicze, lekko śmierdzące wilgocią. i takie tam zabytki, z początków naszej ery. niczym nie zabezpieczone, przez nikogo nie pilnowane. kto by się tam przejmował rzeźbionymi kawałkami marmuru, nie?
trochę miałam dziwne wrażenie, bo kiedyś czytałam taką książkę, "klątwy, mikroby i uczeni". i tam było o zabójczych grzybach z krypt i grobowców. a tu grzybka było pod dostatkiem, szczególnie na podłogach. trochę ble. ale cóż, ciekawość silniejsza, więc wlazłam, gdzie się tylko dało wleźć.i oczywiście pomacałam, co się dało pomacać. takie mam zboczenie, że mnie ciągnie do miziania starych kawałków muru, rzeźb...
(tego pyszczka nie dotykałam, trochę jednak ten grzybek mnie wystraszył)o, a tu jeszcze taka migawka portowego podwórka...
samo miasto jest brudnawe, dość zaniedbane, tłoczne, gęste, z wszechogarniającym zapachem morza. ale z wyczuwalną atmosferą. nie wiem jeszcze, jaką, ale coś w powietrzu wisi.
poza tym - południe Francji, ale chyba i południe Europy w ogóle - zamyka swoje kościoły. o tyle mnie to zdziwiło, że w Paryżu o dowolnej porze w dowolnym miejscu można było wejść, obejrzeć, często posłuchać muzyki organowej. a zarówno tu, jak i na przykład w Madrycie - wszystko pozamykane, ewentualnie, ale nie wszędzie - wyznaczone jakieś godziny zwiedzania, ale nie zawsze rzeczywiście wtedy można było się dostać do środka.
